ارتباط بدون خشونت دارای چهار مرحله است:

·        مشاهده

·        احساس

·        نیاز

·        تقاضا

این بار، با بخش چهارم کار داریم. بیان تقاضا.

سوال اصلی این است:

چگونه تقاضای مان را به دیگران ابراز کنیم تا طرف مقابل پاسخ محبت آمیزتری بدهد؟

·        استفاده از زبان عمل مثبت: به جای اینکه از آن چیزی که نمی خواهیم صحبت کنیم و تقاضا کنیم آنچه را می خواهیم تقاضا کنیم. من می خواهم همسرم زمان بیشتری را به من اختصاص بدهد، به جای اینکه بگویم من دوست ندارم زمانت را با دوستانت بگذرانی؛ باید از زبان عمل مثبت استفاده کنم؛ «عزیزم دوست دارم زمان بیشتری را با من بگذارنی و با هم به سینما برویم» نمونه ای از زبان عمل مثبت با بیان عملی خاص است.

·        بیان تقاضا در غالب اعمال ملموس که دیگران بفهمند: استفاده از جملات گنگ و مبهم و انتزاعی نمی تواند تقاضای ما را منتقل کند و اغلب به ابهام دامن می زند. جملاتی مثل دوست دارم خودم باشم، دوست دارم استقلال داشته باشم و اگر کلی تر بگویم استفاده از کلمات ذهنی. بیان تقاضا در غالب اعمال مشخص و ملموس علاوه بر اینکه به پاسخ محبت آمیز دیگران به تقاضای ما منجر می شود؛ آشکار می کند که واقعا خودمان هم چه می خواهیم و ابهام درونی ما را هم کاهش می دهد.

·        بیان تقاضا بدون بیان احساس و بیان احساس بدون بیان تقاضا ممنوع: اگر من احساسم را بیان کنم بدون اینکه تقاضایم را در انتها بیان کنم، به احتمال قوی تقاضای پشت احساسم شنیده نخواهد شد یا اشتباه برداشت خواهد شد. دیگران نمی توانند تقاضای پنهان پشت احساس ما را بفهمند و هر چه که تقاضای خود را واضح تر و شفاف تر بیان کنیم احتمال اینکه نیازمان برطرف شود، بیشتر شود.

همچنین بیان تقاضا بدون بیان احساس، به صورت درخواست آمرانه شنیده خواهد شد. «چرا با من برای خرید نمی آیی؟»

·        درخواست تکرار تقاضای ما توسط شنونده: پیامی که ما می فرستیم همواره همان پیامی نیست که طرف مقابل دریافت می کند. ما نیاز داریم تا بدانیم پیاممان همانگونه که مدنظر ما بوده است دریافت گردیده است، و برای این کار لازم است تا از طرف مقابل خواهش کنیم تا تقاضای ما را به زبان خود تکرار کند.